Nero

Nero is zo’n hond die mee rent met voorbij rijdende auto’s en probeert in de banden te bijten.

Ik maakte voor het eerst kennis met hem toen ik aan het hardlopen was. Een kuitenbijter dus. Maar als ik dan stil ging staan, kon ik Nero rustig aaien en vergat hij heel de wereld om hem heen. Ik hield hem in de gaten en gaf hem af en toe eten.

De eigenaar gaf Nero elke dag eten, maar liet het daarbij. Nero liep dag en nacht vrij rond en sliep onder een klein houten huisje.

Hij liep een parasiet op, die een groot deel van zijn kop aantastte oftewel de huid kapot maakte. Ik sprak hierover met zijn eigenaar, maar die had geen tijd om naar de dierenarts te gaan. Dus ging ik. Nero werd behandeld en bleef twee weken bij de dierenarts.

Na flink aandringen

heeft de eigenaar Nero opgehaald en zelfs de rekening betaald.

Maar helaas, Nero had pech. Drie dagen later vond ik hem met een gebroken achterpoot. Hoogstwaarschijnlijk aangereden door een auto, zoals zoveel honden dat overkomt in Roemenië. Weer naar de dierenarts gebracht. Nero is daar een tijdje gebleven en herstelde weer goed. Maar deze keer heeft de eigenaar hem niet meer opgehaald. Nero woont nu bij ons.

De eigenaar wilt Nero nog steeds terug hebben. Geen haar op ons hoofd die daar aan denkt. De zorg van een hond gaat natuurlijk veel verder dan alleen elke dag eten geven.  

Nero’s wereld is nu kleiner geworden, maar dat wordt door onze knuffels meer dan voldoende gecompenseerd. En voorbij rijdende auto’s zijn geen gevaar meer voor hem.